Pisarstwo

 Czasami lepiej jest spać.

Znalazłeś ten dokument ?! A więc usiądź i zrelaksuj się, weź sobie kawę lub wodę, rozsiądź  się w fotelu.

Ta historia opowiada o typowym życiu typowego kółka w maszynie Hansa Koe, pracującego w korporacji zajmującej się projektami budynków oraz maszyn.

Hans wstaje szybko, codziennie o 6 :00 (nie ma czasu, przecież jeszcze korki na drodze), szybko ciuchy, koszula z krawatem, tak ta będzie dobra, ok teraz mała kanapka i energetyk, teczka z projektami, kurtka, buty i do pracy.

Szybko po schodach w obskurnej kamiennicy z odpadającym tynkiem oraz graffiti miejscowych artystów upiększonych (cenzura)oraz pięknymi, połyskującymi butelkami po wódce, które niczym rusałki zachęcają Hansa do zrobienie sobie przerwy. Ale on już zapomniał ten smak piwa czy wódki (nie pił od 2 lat, od czasu dostania etatu).Z piątego piętra do merca zaparkowanego przed budynkiem. Stylowego, klasycznego Mercedesa Benza, któremu mieszkańcy nadali przezwisko „automat”, ponieważ kursuje tylko na trasie z domu do pracy iz pracy do domu. No może poza piątkiem, kiedy to o godzinie 21 Hans „dętka” Koe wczołguje się po schodach niczym podróżnik któremu skończyły się zapasy wody na pustymi (ogromnej pustyni życia, pełnej pułapek), dochodzi ruchem dżdżownicy w konwulsjach do drzwi i klęka jak do modlitwy, tak chciałby pójść do kościoła,(ale nie, w niedzielę trzeba zrobić kilka projektów, wypełnić rozliczenia, podpisać projekty i inne bzdury, więc dopiero sporadycznie msza wieczorna w telewizji).Będąc wreszcie pod drzwiami, ze spoconymi, klejącymi i skołtunionymi  blond – siwymi włosami, sapiąc niczym lokomotywa podczas porodu, z dłońmi bez czucia oraz wywieszonym krwawiącym językiem, klęczy przed drzwiami swego azylu. Wie, że jak tylko obraz w jego szaro- niebieskich oczach wróci do normy i przestanie widzieć poczwórnie, otworzy drzwi, wsunie się do pokoju, wpadnie do łazienki, umyje twarz w zimnej, ożywczej wodzie, przejrzy na oczy i odzyska chęć do  życia! Wejdzie potem do kuchni, niczym Leonidas do Sparty jako dumny zwycięzca z zakrwawionym mieczami tarczą pełną strzał. Tak wbiega do kuchni, dopada lodówki, rzuca się jak głodny pies po tygodniu postu. Po kilku minutach gotowe! Może zjeść syty posiłek, usiąść przed telewizorem i obejrzeć jakiś film. Tak, piątek i sobota dwa najlepsze dni! W sobotę do 18, bo potem znowu kwity, rozliczenia oraz projekty.

Teraz jednak musi wstać i wypłynąć z cudnego eteru snów, z krainy bez czasu, bez szefa, bez korpo, ech. Co ja wygaduję, przecież to dzięki szefowi i pracy mam to co mam, jak ja w ogóle mogłem tak pomyśleć – skarcił się Hans  i otworzył zaklejone oczy , wyłączył dzwoniący okrągły budzik w kształcie bomby dzwoniący jak szalony.

Uderzył go lekko, prawie pieszczotliwie, niczym zwierzątko na dzień dobry. Zawsze chciał mieć kota lub chociaż mysz, ale przez pracę….

No nic, czas do pracy – rzekł i uśmiechnął się słabo jakby miał zwymiotować. Ruszył ku szafie, spojrzał na gustowny kalendarz +18 i na jego twarzy pojawił się uśmiech, który następnie zamienił się w smutek.

Dziś i przez następny tydzień będzie konkurs na pracownika miesiąca. Hans mógł poszczycić się jednym tytułem przez jeden dzień. Jego konkurent, siostrzeniec szefa przejął jego trofeum za dolary. Oczywiście, a za co niby? Przecież to najlepszy sposób na zażegnanie spraw oraz zysk, to zamiast podwyżek żartował Hans , a co ciekawe policja o tym nie wie , chyba przez ten nowy system kamer z namierzaniem laserowym.

No nic, trzeba będzie zwiększyć dawkę – powiedział Hans, zamknął szafę i ruszył na przedpokój gdzie wyjął z szuflady trzy energetyki, co powinno starczyć do północny i na około godzinę ewentualnych nadgodzin.

Hans wyszedł na klatkę i schodząc cicho aby nie pobudzić sąsiadów, zszedł spoglądając na zegarek i licząc kroki. Na dole uderzył go w nozdrza zapach spreju, rozejrzał się, ale na klatce nie było żadnego nowego graffiti, więc skąd ten zapach?- spytał sam siebie i wyszedł. Na dworze w promykach wschodzącego słońca zamarł, nie dla tego że odkrył źródło zapachu, czyli swoje auto z ogromnym rysunkiem męskiej części ciała na masce i wulgarnym rymem, ale z tego powodu że zapomniał raportów dla szefa, przecież to niedopuszczalne! Pędem wbiegł z powrotem na schody przeskakując po dwa, szybko otworzył drzwi, wziął papiery, zawrócił, wsiadł do auta i ruszył. Nie ujechał daleko, parę ulic dalej złapał go korek, czekał piętnaście minut wpatrując się w zegarek aby zdążyć na siódmą, tak równo na siódmą, ani minuty spóźnienia! Po piętnastu minutach ruszył myśląc co go dziś czeka, jakie rozliczenia, projekty i kwity, myślał przez cały czas tylko o tym, nagle znów się zatrzymał, wyjrzał przez okno - przejazd zamknięty.

Pociąg, kiedy on przejedzie ?- czekał już od pięciu minut i nic, kolejne pięć minut nic, dopiero o 6:30 pociąg nadjechał i jechał kolejne 10 minut. Hans był załamany, nie może się spóźnić, przecież straci pensję na dwa tygodnie, co on zrobi?

No, nareszcie pociąg przejechał, świetnie. Hans wdepnął  gaz, i ruszył, mistrzowsko wziął zakręt w prawo, potem w  lewo i oto już jest duży szary budynek z czarnymi oknami i wielkim logo robota trzymającego projekt w jednej ręce a pieniądz stylizowany na zegar w drugiej. Uśmiechnął się, spojrzał na zegarek była 6:45, szybko podjechał do stróżówki, odbił swoją kartę identyfikacyjną i przejechał obok stróżówki z pijanym stróżem wewnątrz. Zaparkował pomiędzy Ferrari a Subaru, wysiadł z auta mijając Masserati, Porsche, Alfa Romeo  oraz na końcu luks torpedę szefa (auto stylizowane na prom kosmicznymi z system kamer nawigacyjnymi, system wideo, przenośnym TV), potem popatrzał na swojego Mercedesa. Kiedyś będzie lepiej – szepnął i wszedł przez drzwi obrotowe, potem do windy, następnie przez labirynt szarych  korytarzy pełnych haseł motywacyjnych oraz automatów z napojami energetyzującymi, wbiegł zdyszany do gabinetu o 6:55, stanął na baczność w szeregu, uśmiechnął się i czekał.

 Szef przyszedł spóźniony o półgodziny. Hans ściskał kurczowo torbę, uśmiechając się do siebie, że wziął trzeci energetyk, oj chyba będą nadgodziny. Starał się nie patrzeć na szefa, otoczonego trzema dziewczynami z centrum zarządzania. Szef szedł przed nimi w nienagannym garniturze, połyskując eleganckimi butami i z kawą w ręce. Doszedł do szeregu! Stanął, sprawdzał ubiór, paznokcie, uczesanie , wywalił Jenkinsa (za długie paznokcie o 2 mm) - przejęła go jedna z kobiet. Druga („donosicielka”) została przy szeregu - jeden błąd, a leci do szefa i żegnaj się z płacą lub z premią albo nawet z pracą. Trzecia poszła do  biura z szefem w wiadomym celu, ale trzymajmy się wersji oficjalnej, czyli zaznajomienia się z „Raportami do spraw polepszenia kondycji korporacji”.

Potem każdy zajął swoje miejsca. Hans miał numer 56, białe, puste  biurko, no poza monitorem i komputerem oraz ukrytą pod biurkiem kamerą. O kamerach wszyscy wiedzą, ale szef nie wie, że oni wiedzą - czasami odrywa się od pozycji …. znaczy od projektu i ogląda pracowników niczym sęp lub lew wypatrujący osobnika słabego lub chorego.

Nadeszły pierwsze zadania: Hans dostał dwa projekty, jeden do sprawdzenia zgodności a, drugi do poprawy, 56 kwitów, 45 innych śmieci, 32 listy i jakieś inne dokumenty.

Załączył komputer, wpisał hasło, wszedł w folder „projekty na zamówienie”, wpisał Jan Kowalski. Wyskoczył mu odpowiedni projekt, sprawdził kreski, przewody, zasilanie - wszystko dobrze. Napisał odpowiednią notatkę czarnym, niezmywalnym mazakiem, wziął drugi projekt, poprawił parę niedociągnięć, wypełnił biurokrację i czekał na kolejne zadania. Przyszły po chwili i zabrał się do szaleńczej pracy, przerzucał wzrok z monitora na kartkę, pisał, wykreślał, uzupełniał, aż w połowie jednego z dokumentów rozległ się dźwięk dzwonka.

„Pierwsza kontrola”- oznajmiły głośniki i pojawiła się ta druga kobieta z notatnikiem w ręku. Zabrała się do kontroli: najpierw jakość - dokładne sprawdzanie każdego projektu, dokumentu, kwitu, potem ilość -  kto więcej ten lepszy, potem ponowna kontrola wyglądu i czystości. Wszystko to trwało trochę więc kontrolerka odeszła trochę naburmuszona, ale szczęśliwa że teraz pójdzie do szefa na …, znaczy na naradę tak na naradę.

Hans podobnie jak inni odetchnął, zabrał się ponownie do dzieła którego nie skończył, kolejne zadania, więcej papierów, a na końcu kartka z pismem szefa -to nie zawsze dobry znak. Pierwsza reakcja Hansa była jak najbardziej uzasadniona, chwycił się za głowę, zmrużył oczy „mam przej…”, potem przeczytał dokument.

„Sprawdzić dwa maile od zagranicznych firm. Wysłać potwierdzenie i odpowiednie notatki na mój mail. Pod żadnym pozorem nie zakłócać narady i nie wchodzić do gabinetu!” - widniało czarno na białym, niebieskim długopisem.

O 12:00 wypił pierwszy łyk energetyka, tak jak pozostali, choć niektórzy wyczerpali większość swoich dawek i musieli pisać oficjalne pisma do szefa o pójście do automatu, a niekiedy prośbę o pójście do toalety. Szef zawsze rozpatrywał wnioski w zależności od mniemania jakie miał o danej osobie - od tego zależał czas którym dysponowali.

Godzina 16:00, druga z czterech kontroli. Tym razem przyszła ta, co pierwsza była u szefa na naradzie, wyraźnie niezadowolona , zaczęła kontrolę. Trzeba było być bardzo uprzejmym i uległym, sprawdzano to co wcześniej oraz kąt nachylenia pleców siedzącego, odległość od monitora, przeglądano historię stron internetowych oraz znowu wygląd osobisty ofiary.

Potem o 21:30, po trzeciej kontroli, większość  pracowników dostała pozwolenie na zjedzenie kolacji w barze firmowym i pójście do domu. Hans nie miał tyle szczęścia, musiał zostać do 23.00.Wiercił się niespokojnie, ponieważ bał się czy zdąży do kamienicy w której, jeśli wierzyć miejskim legendom był podczas wojny mini obóz zagłady. Podobno trzydzieści minut po północy działo się tu coś dziwnego, ale Hans w to nie wierzył (nie był przesądny), a ponadto zawsze przed 24-tą już spał.

Teraz gdy ubrał się i był już gotowy do wyjścia, podeszła do niego dziewczyna z drugiej kontroli niosącsłynącą ze złej sławy szarą, skórzaną teczkę, oznaczającą nadgodziny w ilości zależnej od jej zawartości. Lepiej było je zrobić - można było mieć lżejszy start następnego dnia oraz lżejszą kontrolę z przymykaniem oka na pewne sprawy.

Dała mu teczkę bez słowa i odeszła. Hans wymruczał coś pod nosem i skierował się do wyjścia, gdzie zorientował się że studzienka wyschła, nie ma paliwa, brak energetyków, więc przed odwiedzeniem domu i nadgodzinach musiał skoczyć do sklepu i chwycił się za głowę „przecież sklepy są już pozamykane”.

Załamany wsiadł do auta i tym razem szybko podjechał pod dom. Zdążył na zebranie osiedlowe - przed kamienicą stało kilku miejscowych ćpunów kurząc zielsko. Hans cofnął się na ich widok, ale niestety został zauważony.

Ej kolego, chodź no tu - rzekł donośnym głosem jeden gruby menel, lub jak kto woli pracujący na budowie, studiujący medycynę zielarz.

Hans chciał uciec, ale tamten powtórzył ‘prośbę”, wolał więc nie ryzykować i podszedł.

Coś taki smutny ?- zagadnął drugi typ w dresach i bluzie adidasa.

Bejsbol, zachowuj się - skarcił go pierwszy.

Pała ma rację- zawtórował kolejny.

Co, chciałem być miły - powiedział oburzony Bejsbol.

No to co cię gryzie? spytał Pała. Deska daj mu gżdyla - zwrócił się do kobiety siorbiącej wódkę z butelki.

Masz - wysepleniła.

Nie trzeba , to tylko małe kłopoty w pracy i jeszcze te nadgodziny - powiedział Hans.

Na smutki i w pracy kłopoty najlepsze są prochy - rzekł Bejsbol zdumiony swoim słownictwem, podając Hansowi worek z ziołami.

Nie palę – powiedział Hans.

To weź to, nalegam! –„poprosił” Bejsbol i podał mu kolejny worek z mniejszymi saszetkami wypełnionymi białym proszkiem oraz z małą rurką do wiadomego celu.

Nagle z jednego z okien rozległ się głos: Spieprzajcie stąd, ludzie śpią, a jak nie śpią to będą spali. O tej porze lepiej spać! - zawołał jeszcze ten ktoś.

Dobra, zbieramy się, idziemy ćpać pod most - rzekł Pała i wszyscy poszli.

Hans spojrzał na zegarek, była 23:45.Szybko wbiegł na górę, rozebrał się, usiadł na łóżku, odpalił małą lampkę i zaczął pracę.

Kiedy po chwili spojrzał na zegarek, była 00:00, ziewnął „nie możesz zasnąć!„ powiedział sam do siebie i wzrok jego padł na worek od Bejsbola „tylko jednego” pomyślał i zaciągnął się.  Wstąpiły w niego nowe siły, rzucił się w wir pracy i w otchłań worka z saszetkami.

Nagle usłyszał dziwny głos który wydawało mu się że krzyknął „Niech żyje Hitler!” Hans przetarł oczy, spojrzał za zegarek (00:29), potem na saszetkę - była pusta.

Po chwili głos się powtórzył, była 00.30 i w pomieszczeniu rozległy się krzyki i piski, potem wystrzał z rewolweru i jakby cichy jęk. Potem więcej krzyków, a o godzinie 2:30 wszędzie już były cienie i krzyki. Hans był przerażony i …….. trzeźwy.

Rano był niewyspany ale i dumny - wypełnił wszystkie dokumenty! Cały czas nie mógł się otrząsnąć z nocnego spektaklu, zsunął się z łóżka, poszedł do auta i ruszył do pracy. O 22:00 wyszedł do domu, a pod domem znowu zebranie, znowu go namawiali, uległ - był przecież „po tym” bardzo efektywny, więc musiał i wziął. Tym razem musiał już zapłacić, ale zrobił to bez wahania. Wszedł do domu,  zaciągnął się, nie spał, w nocy był na chodzie, otoczony przez duchy. Rano bolała go głowa, zwlókł się bardzo otępiały, jakby zmęczony po długiej podróży, niewyspany od krzyków, przekleństw i strzałów. Był trzeźwy.

W pracy ledwo dawał radę. O 23-ciej był pod domem po kolejną dawkę, ale nie miał pieniędzy - przepędzili go. W nocy znów było to samo, spał tylko godzinę. Rano czwartego z siedmiu dni, obrywał ostro, nic mu nie wychodziło, piątego dnia było jeszcze gorzej, a szóstego go zwolnili. Wrócił do domu  padł na łóżko i zasnął. Była 23:00, spał całą noc.

Wolał aby niektóre rzeczy pozostały poza barierą snu. W śnie słyszał głos z tego dnia, kiedy po raz pierwszy dał się namówić „Czasami lepiej jest spać”.

 A kiedy przyjdzie także po mnie ……..

Cześć jestem Maks, jestem jednym z was, zwykłym nastolatkiem, niby nic przecież to tylko szkoła, zadania, testy i testy, potem zadani domowe, telewizja i do spania. Ta w kółko.

Jeszcze muszę znosić młodszego brata. Ten mały doprowadzał mnie do szału, ciągle mi przeszkadzał, zabierał pilota oraz przeszkadzał w lekcjach, nie do wytrzymania. Teraz to się zmieniło, od tego feralnego dnia który miał być zwykły, najzwyklejszy taki jak zawsze ale nie był, był lepszy i to dzięki niemu inaczej się już zachowuję i postrzegam świat.

Jak codziennie w poniedziałek, otworzyłem senne oczy i odruchowo rzuciłem budzikiem, czarnym prostokątem o ścianę „jak zwykle wytrzymał” pomyślałem i niechętnie zwlokłem się z łóżka na kolejną egzekucję, podpełzłem do lodówki, spojrzałem na rozkład lekcji i chciałem wyskoczyć z okna (chociaż to 2 piętro): 2 sprawdziany i 2 kartkówki! Ech „niech będzie” powiedziałem i zwróciłem wzrok na kartkę z dodatkowymi zadaniami od mamy, jak zwykle z tą samą wymówką „Mam dużo pacjentów” widniał napis oraz zadania:

1. Zrób obiad dla brata i odbierz go ze szkoły,

2. Pójdź na zakupy wg listy,

3. Pobaw się z bratem,

4. Pomóż mu w lekcjach,

5. Zrób mu kolację,

Będę późnym wieczorem.  „Jak zwykle” – pomyślałem, podszedłem do lodówki i wyjąłem płatki, potem wziąłem miskę (oczywiście była brudna), odłożyłem płatki na stół i zabrałem się do mycia miski, udało się! Wziąłem mleko, łyżkę i spojrzałem na zegarek „super, za dziesięć minut mam autobus”.

Nalałem mleka do miski, zacząłem jeść, szybko, bardzo szybko, aż w pewnym momencie, przez nieuwagę miskę spadła, rypsło solidnie, a mleko było wszędzie. Ostrożnie wstałem z krzesła i spojrzałem na zegarek, potem rzuciłem się po plecak i na przedpokój, wziąłem kurtkę, przyciasne buty i wybiegłem z domu na przystanek. Nagle wdepnąłem w kupę psa sąsiadki, a potem jak na złość w kałużę, zdyszany przebiegłem przez drogę na przystanek, gdzie zobaczyłem, że autobus już odjechał. „Super, kolejny za pół godziny”, sięgnąłem ręką do kieszeni po telefon. Tak, fajnie tylko gdybym go wziął.

Zaciskając zęby zacząłem coś bełkotać (lepiej to pominąć) , potem postanowiłem pójść na piechotę. Ruszyłem przez mróz: prosto, w prawo w lewo, po chyba piętnastu minutach, solidnie wnerwiony zobaczyłem budynek szkolny, jeszcze tylko przejść przez parking.

Nagle rozległ się ryk silnika i czarne auto, bez tablic rejestracyjnych gwałtownie wjechało na parking Myślałem, że to ktoś do szkoły, ale nie, auto zaparkowało obok mnie. Myślałem, że chcą spytać o drogę, ale chwilę potem padł na mnie cień, trzasnęły drzwi, ktoś chwycił mnie za barki i nałożył coś na głowę.

Rozległ się ryk silnika i pojazd ruszył, szybko po drodze, potem przez jakieś wertepy, trzęsło jak cholera, aż gdzieś dojechaliśmy. Wyciągnęli mnie i przeciągli spory kawałek drogi po nierównym terenie, usłyszałem otwieranie ciężkich drzwi oraz jakieś głosy. Szliśmy jakimiś tunelami, czy korytarzami, aż w końcu znalazłem się w dużym, cuchnącym pomieszczeniu, gdzie miotnęli mną o ścianę, ściągnęli worek z głowy i wyszli.

Nie wiem ile tak siedziałem, dzień, dwa, czy więcej ?

Nie wiem, ale kiedy wrócili, przyciągnęli jakieś krzesło oraz kamerę.

Dawaj, czas na show – powiedział barczysty typ.

Dobra – odparł drugi i pokazał swoje cztery, żółte zęby oraz hodowlę pryszczów.

Odpalił sprzęt, zaczęli nagrywać… Nic nie słyszałem, znowu nałożyli mi worek, potem go zdjęli, a jeden z nich przyniósł kopertę - był w niej nóż. Oblał mnie na ten widok zimny pot, ale za chwilę było jeszcze gorzej! Dwaj chwycili mnie za ręce, a trzeci zamachnął się nożem, pokazał  mi odcięty kciuk i wrzasnął … to był jego kciuk! Zamachnął się jeszcze raz, tym razem niestety dobrze, pokazał mi mój kciuk, dał jakąś osraną szmatę, kazał obwiązać sobie ranę, i palec wrzucił do koperty. Resztę pamiętam jak przez mgłę, wiem że w pomieszczeniu wylądował jakiś mały, okrągły obiekt, który po chwili zaczął dymić, na co bandziory chwycili za broń. Potem wybuchła strzelanina, jeden z bandytów podbiegł do mnie, przyłożył mi nóż do gardła i padł położony celnym strzałem. Przez chwilę trząsł się konwulsyjnie, aż znieruchomiał. Następny z bandytów, który właściwie powinien już nie żyć po kilku strzałach w głowę i w brzuch nadal biegał, ale w końcu padł. Później dowiedziałem się, że znaleźli przy nim (w nim zresztą też) jakieś prochy, patolog powiedział że pomimo tego iż jego mózg wyglądał jak sito, serce nadal biło i fizycznie mógł funkcjonować jeszcze ze trzy dni.

Co do reszty, to nie wiem czy była prawdziwa, szczególnie gdy widzi się ducha żołnierza z gołą czaszką oraz kosą w ręce mówiącego „Już czas”, prowadzącego cię przez ciemność do dziwnego pomieszczenia z dziwnym dużym telewizorem, pokoju wypełnionego świetlistymi postaciami oraz siwym mędrcem (?) na złotym tronie stojącym na srebrnym podwyższeniu.

Ekran rozbłysnął światłem, pojawiły się jakieś sceny … Później uświadomiłem sobie, że to moje życie, moje czarno - białe życie: „O, tu pokłóciłem się z maą”, „kłótnia z bratem”, „ściąganie na kartkówce” i tak dalej...

Chyba po dwóch godzinach było głosowanie i werdykt - „Wraca” powiedział mędrzec.

Wróciłem, byłem wolny, w radiowozie, potem w domu, po jak się dowiedziałem czterech dnia, teraz gdy przyszyli mi palec i zbadali w szpitalu.

Z powrotem w domu! Teraz tylko wyjść do szkoły i czekać kiedy po mnie przyjdzie …

 Oj może coś napiszę

Lecę , nareszcie się zdecydowałem po odłożeniu noża i odwieszeniu sznura z haka , wyrzuciłem te proszki i postanowiłem otworzyć okno ,okno z trzeciego piętra , nie mam już celu w życiu , nie , nie po tym spotkaniu , nie po tym telefonie od Bena , mojego kolegi – krytyka literackiego ,lubiłem go , kilka godzin temu wezwał mnie na spotkanie w pewnej sprawie.

Byłem dobrej myśli a teraz chce to skończyć , nic tego nie zapowiadało , przecież wszystko było dobrze , zaczęło się w liceum w drugiej klasie kiedy odniosłem pierwszy sukces wydając w gazecie swoje pierwsze opowiadanie o inwazji kosmitów ,potem kolejny sukces kiedy kończyłem liceum moja pierwsza trylogia o psychopatycznym doktorze , zarobiłem wtedy , nie dbałem o to liczyły się pozytywne recenzje i listy od fanów.

Następnie na studiach zacząłem karierę w pełni wydając mnóstwo moich horrorów i powieści grozy głownie o rzeczywistości …. strasznej i niegościnnej wręcz niemożliwej – kilka kryminałów o niewyjaśnionych i bestialskich morderstwach oraz kilka powieści z fikcją naukową bardzo wyraźnie zarysowaną , nic nie pobije moich horrów wydałem wszystkie  jakie napisałem – głównie zbiory ale też wszystkie powieści , jedną czy dwie powieści fantasy o smokach i krainach niedostępnych na co dzień , kilka dzieł o pisaniu : moje opisy postaci , jak zaczynałem „Pióro”.

Jednak największy sukces odniosły opowieści przepełnione grozą i surrealizmem wręcz postapokalpisą , opowieści które mogą przydarzyć się każdemu , wczoraj , zresztą od kilku tygodni kiedy fani nie dawali mi spokoju , nie mogłem odpędzić się od listów , powiadomień na portalach społecznościowych ani maili , teraz to już nie ważne , nie liczy się to że pracowałem nad kolejnym zbiorem opowiadań i powieścią , tak znów pełną krwi i strachu , pełnej ciemności w której kryją się wasze najgorsze lęki , tak nawet o nich nie miałeś pojęcia , dopóki się nie ujawnią , atakując niczym wygłodniały tygrys czy bestia – bestia rodem z piekielnych otchłani , z otchłani spoza czasu i przestrzeni , które tylko czekają aby cię zaskoczyć.

Przed chwilą otworzyłem drzwi do bloku , potem nawet nie przebrałem butów ani nie powiesiłem płaszcza , tylko przeszedłem przez korytarz do salonu jednocześnie będącego pokojem i gabinetem , ze stołem , telewizorem i laptopem , tyle , spałem na sofie – tak kilka poduszek pod głową i pilot w ręce na stole kubek z parującymi ziołami na sen – tak po napisaniu dziesięciu stron powieści lub trzech opowiadaniach – zmęczony lecz zadowolony  - oglądałem jakiś film w tv , potem zasypiałem aby rozpocząć znów kolejny cykl.

Teraz czują chłód zimnego dnia , kiedy przed dwoma godzinami wsiadłem w autobus przedtem odbierając telefon , gadając nawet w autobusie , wysiadłem koło pobliskiej kawiarni , gdzie czekał mój znajomy – krytyk , już przez szybę widziałem że na stole leży jakaś paczka.

Wszedłem potem zamówiliśmy kawę a potem kiedy Bob Marley skończył śpiewać krytyk – powiedział że czytał moją książkę – nie zdziwiło mnie to , spytałem się czy ostatnią – historyczną powieść o strażnikach czasu , on odpowiedział „Tak , mam nadzieję” , zemdliła mnie fala dziwnej energii , wybiegłem z kawiarni i teraz jestem tu , teraz lecę…..

Epilog

I gotowe , włączam zasilanie – powiedział lekarz

Świetnie – rzekł głos

Metalowy szkielet wstał z łóżka , rozejrzał się następnie powiedział „Oj może coś napiszę” i wziął pustą kartkę ze stołu.

Przez przeszklony hełm na jego głowie – każdy mógł zauważyć mózg – zmiażdżony i pogruchotany , a pomiędzy metalowymi częściami ludzkie narządy …….

 Oczy

Znów to zrobiłem – dlaczego przecież tydzień temu miał być ostatni raz – dlaczego? , nie nie chodzi o narkotyki , nie chodzi o kradzież pieniędzy = chodzi o coś gorszego , coś co zdarzyło się tydzień temu a za co ….. a czego konsekwencje prześladują mnie do teraz …. nie nikogo nie zabiłem – brzydzę się tym a , nie oglądam ani nie czytam kryminałów czy horrorów – już nie …… z nikim się nie pokłóciłem nawet  z szefem o którym mam nieciekawe zdanie ….teraz wolałbym żeby to był szef …. o tak oddałbym wszystko chodź przez ten tydzień zostało mi nie wiele – miałem dom – uległ pożarowi , podobne zostawiłem włączoną kuchenkę , potem miałem wypadek – straciłem auto następnie odeszła ode mnie dziewczyna wczoraj dowiedziałem się że nie żyje – leżała w parku – następnie wywali mnie z pracy – błąkam się po śmietnikach śpiąc na przystankach – wszyscy nawet ludzie na ulicy unikają mnie , na dodatek złapałem jakąś chorobę – za ostatnie pieniądze poszedłem do lekarza , przed chwilą w brudnych i śmierdzących ubraniach ( po wyjściu z kanałów – studzienka pojawiła się nagle albo wariuję) , wszedłem do przychodni – teraz idę za pobliski sklep poszukać resztek – jestem chory , wielki czerniak na plecach niczym ludzka pięść – śmierć w ciągu  miesiąca.

Widoku grozy i nienormalności dopełnia to dziwne coś…… ciągle widuje jego cień i słyszę ten dziwny zgryz kiedy pochłania wszystko ….. z mojego życia….. teraz znów go widzę , idzie za mną , słyszę jak tupie – dobrze że tylko słyszę a nie widzę  , ale wiem że mnie śledzi – kiedyś też mnie śledzili ale to byli fani , mechanik który tworzy amatorskie kawałki muzyczne a teraz to coś – nie chce go widzieć …. nie teraz, ech to był moment – właśnie kończyłem liczyć pieniądze po obsłużeniu klienta – oddawałem mu klucze do jego auta terenowego – męczyłem się z nim przez pół dnia , nie wiem co ten koleś robił – ale nigdy nie widziałem tak ziszczonego podwozia i silnika – to cud że to auto jeździ , następnie zadzwonił telefon – to był szef , myślałem że dzwoni z informacją o wypłacie – ale nie to były nadgodziny – szef wiedział że mam problemy z kontrolowaniem gniewu – tego wieczoru kiedy byłem umówiony z dziewczyną – poznałem ją kilka lat temu na wakacjach – dziennikarka , mieliśmy zamówić pizzę i obejrzeć film – pewnie jakąś komedię romantyczną , osobiście wolałem horrory , ale dałbym teraz wszystko aby obejrzeć jakiś romans.

Wkurzony na maksa , chciałem zadzwonić do niej i powiedzieć że się spóźnię , ale stwierdziłem że jeśli szybko wypełnię biurokrację oraz schowam narzędzia – miałem je schować do głównego hangaru który pomimo że należy do zakładu znajduje się dobre kilkaset metrów – za pobliskim sklepem – zdenerwowany myślą że mam tam zanieść kilka ciężkich pudeł stwierdził że zrobię inaczej , wziął dwa pudła i klucze do składzika , mieszczącego się z tyłu zakładu , koło lasu , zacznie bliżej pomimo że prowadzi do niego błotnista droga – przeniosłem dwa pudła i wróciłem po kolejne – wziąłem kolejne dwa patrząc z ukosa na pozostałe trzy – których nie zaniosłem , ponieważ kiedy wszedłem na błotnistą ścieżkę usłyszałem dziwny odgłos – odwróciłem się obserwując jakiś ruch w krzakach , potem wyłoniły się z nich duże czerwone oczy , potem małe żabowate coś – spojrzało na mnie i wydało jakiś dziwny ryk – próbowałem je przegonić ale nie mogłem – głos zamarł mi w gardle , stałem sparaliżowany , stwór skoczył do przodu – stał teraz dwa metry przede mną , z jego ust wyrwał się potok dziwnych ryków , podczas których stwór ruszał głową – zauważyłem że posiada sierść zamiast ka przystało na żabę śluzowatą skórę , potem stwór otworzył paszczę wypuszczając obłok zielonej pary – obłok zamroczył mnie na kilka minut – kilka minut normalnego życia.

Potem dziewczyna odwoływała spotkanie , auto nie zapalało przez dwie godziny , następnie dowiedziałem się o napadzie na mój dom , noc spędziłem składając zeznania , potem we wtorek ,ktoś ukradł mi portfel – straciłem dokumenty – pieniądze mam w kieszeni  marynarki  od wewnątrz – wracając z parku gdzie otegował mnie gołąb – wdepnąłem w psią kupę , potem w kałużę a przed domem ochlapało mnie auto – w domu brakło prądu a czajnik wybuch prawie mnie zabijając,

Teraz znów ten stwór – siedzi przede mną i patrzy się na mnie.

Czego chcesz potworze?

Nadal patrzy tępo – chyba go zostawię.

Epilog

Szpital psychiatryczny

I co powiedział coś ?- spytał lekarz wchodząc do gabinetu.

Nie , ale czytam te jego zapiski z wczorajszego dnia posłuchaj:

„ Nie mogę zasnąć , to już kolejna noc na śmietniku , boję się on wciąż tu jest – teraz kiedy znam prawdę boję się jeszcze bardziej , gdybym mógł tylko cofnąć czas , skąd miałem wiedzieć że brak małej śrubki przesądzi o wszystkim ….. przepraszam panie Dennis , proszę mnie zostawić …. przepraszam to moja wina – PRZYZNAJĘ SIĘ , byłem pijany ale skąd miałem wiedzieć że brak małej śrubki jest tak znaczący – przecież to było auto terenowe …….

 Obrazy

Wróciłem jak zwykle chociaż teraz jest to coraz trudniejsze – nie wcale nie psują się zamki , klucze nie są zardzewiałe – chodzi o ptaki , inaczej się tego nie da wyjaśnić – muszę lunatykować w nocy otwierając balkon , następnie ściągając płaszcz i wychodząc , schodząc po kamiennych schodach i wychodząc na żwirowaną ścieżkę , czując na twarzy zimno , cały czas idąc jak szmaciana lalka , wiedząc że przeraźliwe zimno poranka istnieje – ale nie dla mojego mózgu cały czas trwającego w bezruchu ,pewnie kierowca o tym wie – to dzieje się już od tygodnia , mi to wydaje się nieprawdopodobne ale kierowcy normalne , że zawsze wchodzę do autobusu wyciągając portfel cały czas wypełniony pieniędzmi , jestem artystom – zawsze rano jadę do mojej pracowni na dole ulicy  , potem kiedy odbieram bilet padam na fotel – budząc się na miejscu , wychodząc i znikając na kilka godzin w pomieszczeniu pełnym sztalug oraz pudełek po farbach , na suficie świeci kilka świetlówek a na parapecie stoi małe radio – niewielkie urozmaicenie przez jakieś sześć czy siedem godzin – z obolałym tyłkiem , oczami zamglonymi oraz bolącym nosem od wciągania zapachu farby – czasami nie zwracam na to uwagi , a czasami do tego dochodzi siarczyste przeklinanie – kiedy wychodzę z niczym – nie martwię się o utratę moich dzieł – dopiero zaczynam , miałem jedną wystawę na której sprzedałem kilka dzieł np. „twarz” ,”kanały” czy cyrk – wszystko utrzymane w nastrojowości psychodelicznej wręcz surrealistycznej jak z najgorszych koszmarów miejscowego ćpuna po kupieniu zbyt mocnych środków , nie boję się tych twarzy  , krwi i grozy – to moi przyjaciele , co prawda byłem na kilku spotkaniach dla par – ale one bardziej przypominały spotkania dla anonimowych alkoholików – gdy tylko opowiedziałem swoją historię – miałem bogatego ojca , niczego mi nie brakowało , mam pełne wykształcenie i dużo zarabiam – no …. tak mogła by wyglądać książka napisana przez mojego znajomego pisarza – temu to się wiedzie – a mi – dziecko ulicy , ojciec alkoholik – matka złodziejka , nie wytrzymałem – w moje dziesiąte urodziny nawiałem , uciekłem do mojego kuzyna – jego rodzina znała sytuację – ojciec miał jednak siłę tego dnia zadzwonić na policję – jednego dnia był trzeźwy , ale rodzina Bucka nie puściła nawet obłoczka pary z ust – mieszkałem u nich przez kolejne dziesięć – teraz wynajmuję dom – pracownię zdobyłem dzięki ……. mojemu kuzynowi – kiedyś miał być tu przyszły warsztat mechanika samochodowego – zmienił zdanie i poszedł na medycynę a nie chcąc tracić pieniędzy podarował budynek mnie.

Teraz znów otwieram drzwi , zastanawiając się co zastanę – potargane ubrania ? z poniedziałku , rozbite naczynia? z wtorku , a może cały dom upaćkany farbą – tylko skąd one wiedziały gdzie je trzymam , nie wiem teraz ściskam pod pachą kilka nowych dzieł :”lożę”, „ oazę” oraz „auto” , ściągam buty – zawsze w sieni są całe brudne od farb , potem wieszam płaszcz sprawdzając czy jest czysty – na co dzień kiedy wracam około siedemnastej puszczam tv i robię sobie herbatę – ale czasami jeśli uznam że niektóre dzieła zasługują na przeniesienie na tak zwaną wyższą półkę – co zdarza się raz na miesiąc , wtedy wchodzę na górę i otwieram jedno z drzwi – pierwsze – nie tam mam sypialnie – łóżko i pólka ze sztalugami ,pędzlami i innym sprzętem , kilka książek na regale i drugi telewizor mniejszy , jakby leciał jakiś fajny film – a byłbym zmęczony i chciał później od razu zasnąć , w drugim pomieszczeniu – pomieszczenie o białych ścianach i wyraźnie chłodniejsze – magazyn farb , obok toaleta i w końcu „wyższa półka” –również pusty pokój  tylko z moimi obrazami pod ścianą i właściwie wszędzie – jestem już na górze , otwieram drzwi………

Dobra budzi się , proszę się odsunąć

Będzie żył panie doktorze ?

Tak , proszę pana

Gdzie jestem ?

Spokojnie panie Luis , jest pan u siebie

Dobrze Sam , co się stało?

Zemdlał pan , sąsiad słyszał pan krzyk i zadzwonił  , czy to pierwszy raz?

Tak

Jest pan na coś chory , lub ktoś w rodzinie był ?

Tak , wuj miał raz coś z gardłem

I tyle?

Tak , mogę iść na górę

Nie radzę panie  Luis , nie ma co oglądać – zostały tylko trzy …. i pędzel.

Co ? jak to? Musi być coś jeszcze?

Spokojnie niech pan oddycha

Pan mnie nie uspokaja , panie doktorze , pan? Straciłem prawie wszystko , moje obrazy – jeszcze nie spłaciłem mieszkania

Spokojnie panie Luis , mam tu trzy sztuki

Świetnie Sam , pokaż

Proszę

Dziękuję panie Sam

„No dobra „Rusałka „ , „Man” , oraz stwór – chyba mój ulubiony , zielona bestia z długimi kłami oraz zamglonymi oczami , patrząca na odbiorcę , tak zdecydowanie mój ulubiony „

Świetnie – dobrze że chodziarz oni przet……

Znów zemdlał……

Epilog

 Dobrze ocknął się , stan stabilny

Świetnie , proszę pana proszę wyjść z Sali , niech zostanie sam

„Żyję , tylko po co , przecież wszystko wiem , to nie były ptaki …. nie one ….. one nie potrafią otwierać farby ani tłuc naczyń …. to byli oni ….. „Rusałka” „Man” i Stwór” – to oni ….. ich kontury były naderwane , nieregularne i dziwne , jeszcze ten błysk w oku „stwora” ….. błysk…….. życia……